اثبات ولایت فقیه
در خطبه 173 نهج البلاغه:
اَیُّهَا النّاسُ، اِنَّ اَحَقَّ النّاسِ بِهذَا الاَْمْرِ اَقْواهُمْ عَلَیْهِ، وَاَعْلَمُهُمْ بِاَمْرِ اللّهِ فیهِ.
ای مردم بهترین فرد برای امر حکومت و به دست گرفتن آن کفایت ترین آن ها است که بتواند این کار را به بهترین وجه انجام دهد و کسی باشد که بالاترین علم را در این مسائل نسبت به نظر خداوند داشته باشد/ فَاِنْ شَغَبَ شاغِبٌ اسْتُعْتِبَ،فَاِنْ اَبى قُوتِلَ. وَ لَعَمْرى لَئِنْ کانَتِ الاِْمامَةُ لاتَنْعَقِدُ حَتّى یَحْضُرَها
غرب زدگی-حالا دیگر مرد غربی پوست عوض کرده است!!!
مقدمه:چند وقتی ست که مشغول کتاب های جلال هستم و موارد جالب توجه زیادی در این کتاب ها وجود دارد و این باعث شده افراد مختلف استفاده های نا بجای زیادی از افکار وی بکنند. البته افکار جلال دوران های تطوری و تغییری مختلفی داشته است ولی در مجموع و در نهایت رو به اصل خویش داشته و بنده نظر مقام معظم رهبری رو در این باره (که در کتاب دغدغه های فرهنگی آمده است) پذیرفته ام و نقل خواهم .قصد دارم در چند نوشتار به گفته هایی از جلال به عنوان یک روشنفر که برای خودم جالب آمد بپردازم . امیدوارم توجه شمارا نیز جلب کند. 
شب آخر
دو بیتو یا علی!
هر آن چه رنگِ تعلق مباد بر بَدَنم...مَباد، جامه مَبادا کفن مَبادا سر...
ابن مرجانه روز اول حکومت بر کوفه: (احساس می‌کنم این مشکل جز با شدّت عمل از میان نخواهد رفت، بدانید که من بی‌گناه را به جای گناه‌کار و مردم حاضر را به جای افراد غائِب کیفر خواهم کرد و شما را بر جای خود خواهم نشاند!) تهدید کردن از ابتدای تاریخ یکی از راه‌کار های مبارزه با حس جوان‌مردی و آزادگی مردم بوده است؛ به طوری که قرآن نیز همین مسئله را درباره فرعون یادآور می شود: إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلا فِی الْأَرْض.. یَسْتَضْعِفُ طائِفَةً مِنْهُمْ یُذَبِّحُ أَبْناءَهُمْ وَ یَسْتَحْیی نِساءَهُمْ (قصص4)فرعون در زمین برتری جویی میکرد وطائفه ای را ضعیف قرار داده بود و پسرانشان را سر می‌برید و زنان را نیز به اسارت میبرد. این حربه باعث ایجاد رُعب و وحشت درمیان مردم میشود و فکر قیام را از آنان میگیرد. خطر این عمل در اینست که فکر مردم را راکد کند و نمی‌توانند به تغییر یا ایستادگی و مقاومت فکر کنند. ابن مرجانه بدون هیچ درنگی قاصد امام به مردم بصره را به قتل رساند و رفتار مشابه وی با هانی بن عروة و مسلم بن عقیل نیز برای همین امر است که مردم فکر حرکت را از سر خود بیرون کنند...به نخل آویختن میثم تمار نیز برای همین بود...ایجاد رعب و وحشت تنها در مردمی اثر می‌کند که هنوز حبّ دنیا و دنیا دوستی داشته باشند که اگر مردمی این مسئله را برای خود حلّ کردند و وابستگی به دنیا و آنچه در آن است نداشتند این مردم منتظران واقعی می‌شوند...چون راه قیام سرباز می‌خواهد. سرباز یعنی کسی که مهترین امر(سرش) برایش بازی است و در راه هدف برایش ارزشی ندارد..بله حکومت علوی سر باز می خواهد نه سر بار.
بنازم امّ وهب را به پاره ی تن گفت...برو به معرکه با سر ولی میا با سر
نقطه سر خط...
ما و قصه کربلا...هر واقعه ای را امامان ما رقم میزنند می تواند برای ما سرمشق و الگویی باشد برای درس گرفتن... لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ(احزاب21)…ما باید از معصومین سرمشق بگیریم برای حرکت خودمان و دوری از پرتگاه ها...از طرفی امام و حجت خدا همیشه در میان مردم است،..
پس ما باید...
مکتب انتظار(2)
10سال دیگر صبر....10 سال دیگر انتظار..این چنین مردمی...ده سال تمام بر خفقان زمان معاویه صبر کردند؛ بردشنام دادن علی(ع) بر منبر صبر کردند( تصور کنید که توان صبر بر چنین مسئله ای دارید که برای مثال در نماز جمعه بر علی (ع)...) از ترور های آن زمان نیز بگذریم(عمرو بن حمق خزاعی و حجر بن عدی) این مردم انتظار کشیده اند... انتظار حضور و ظهور امام...انتظار فرج...چند ده هزار کشته داده اند در راه اسلام علوی....نه! اسلام ناب محمدی.
انا لله و انا الیه راجعون
آن روز ها در حال و هوای خواندن خاطرات حاج آقا بودم که ناگهان خبر بستری شدن ایشان در بیمارستان را به ما دادند. وقتی خاطرات کسی را میخوانی انگار که در حال زندگی کردن با وی هستی و این زندگی شیرین تر میشود وقتی شخصیت آرمانی خود را در آن خاطرات پیدا کنی و شاید این نقطه آغاز محبت باشد.
.
بسم الله...و منهم من ینتظر(...و بعضی از آن ها منتظرند)
ما اهل کوفه نیستیم...!
امام علی:خداوند شما مردم را از سوی اهل بیت پیامبر پاداش نیکو دهد ، بهترین پاداشی که به بندگان فرمانبردار و سپاسگزاران نعمتش عطا می فرماید. مردم کوفه بهترین مردم زمان خود بوده اند:
کمتر حاکم بر حقی از مردم خود به این صورت تعبیر کرده و
بسم الله الرحمن الرحیم
مسائل مبنایی ای که در جامعه شناسی وجود دارد گاهی رنگ و بوی فلسفی به خود میگیرد و لابد لکل علم فلسفة و این امر سبب شده است که اندیشمندان اسلامی به تبیین نظرات خود درباره ی مسائل نوینی که بیشتر غربی ها با آن دست و پنجه نرم می کرده اند والبته گروهی نیز در داخل کشور های اسلامی به آن ها تمسک جسته ،و آن ها را دستمایه هدف های مشروع و نامشروع خود می‌ساختند، بپردازند.
بسم الله الرحمن الرحیم
جستاری در نامه ی امام علی (ع) به مالک اشتر با رویکرد اخلاقی
به جای مقدمه:
نامه 53 نهج البلاغه که نامه ای از امام علی(ع) به مالک اشتر است و به عهدنامه مالک معروف شده؛ یکی از زیباترین نقاط این کتاب
گران‌بهاست. نه تنها این عهدنامه طولانی ترین نوشته ی این کتاب است بلکه از حیث بلاغت و معانی جزء شاخص ترین قسمت های این کتاب ارزشمند به حساب می آید. این عهد نامه را هر کسی برای یک بار هم که بخواند و در هر سطح سوادی که باشد به این نکته پی میبرد که بسیاری از مشکلات موجود در زندگی‌اش بخصوص مشکلات اجتماعی از عمل نکردن به دستورات موجود در این نامه به وجود آمده است.
اکثر مضامین این نامه به مسائل اخلاقی مرتبط است و میتوان مضامین را به دو دسته تقسیم کرد:
1.مضامینی که تنها مربوط به حکومت داران میشود.
2.مضامینی که مرتبط به زندگی فردی تک تک ما می‌تواند باشد.
گرچه مضامین مربوط به اخلاق حکومت داری در اوج معنی و بلاغت است و کمتر منظومه ی سیاسی را میتوان یافت که روابط بین حاکم و محکوم (یا مردم) را به این صورت ترسیم کرده باشد، اما در این یادداشت سعی بر این است که به مضامین دسته ی دوم(یعنی اخلاق فردی) پرداخته شود.
سال ۱۲۶۴ قمرى، نخستین برنامه‌ى دولت ایران براى واکسن زدن به فرمان امیرکبیر آغاز شد. در آن برنامه، کودکان و نوجوانان ایرانى را آبله‌کوبى مى‌کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌کوبى به امیرکبیر خبر دادند که مردم از روى ناآگاهى نمى‌خواهند واکسن بزنند. به ویژه که چند تن از فالگیرها و دعانویس‌ها در شهر شایعه کرده بودند که واکسن زدن باعث راه یافتن جن به خون انسان مى‌شود.
هنگامى که خبر رسید پنج نفر به علت ابتلا به بیمارى آبله جان باخته‌اند، امیر بى‌درنگ فرمان داد هر کسى که حاضر نشود آبله بکوبد باید پنج تومان به صندوق دولت جریمه بپردازد. او تصور مى کرد که با این فرمان همه مردم آبله مى‌کوبند. اما نفوذ سخن دعانویس‌ها و نادانى مردم بیش از آن بود که فرمان امیر را بپذیرند. شمارى که پول کافى داشتند، پنج تومان را پرداختند و از آبله‌کوبى سرباز زدند. شمارى دیگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مى‌شدند یا از شهر بیرون مى‌رفتند.
