اثبات مجلس خبرگان و شیوه ی جمهوری اسلامی در انتخاب حاکم
((وَ لَعَمْرى لَئِنْ کانَتِ الاْمامَةُ لاتَنْعَقِدُ حَتّى یَحْضُرَها عامَّةُ النّاسِ فَما اِلى ذلِکَ سَبیلٌ،
به جانم سوگند اگر بخواهیم شرط محقق شدن امامت و تعیین حاکم را ، حضور و موافقت تمامی مردم بدانیم ، اصلا فردی انتخاب نمی شود و حکومت تشکیل نمی شود!
وَلکِنْ اَهْلُها یَحْکُمُونَ عَلى مَنْ غابَ عَنْها
ولی باید انتخاب حاکم را به اهلش و خبرگان این موضوع واگذار کنیم،که اگر اینها حکمی کردند و فردی را انتخاب کردند بر تمامی مردم نافذ است و همه باید از این ها تبعیت داشته باشند
ثُمَّ لَیْسَ لِلشّاهِدِ اَنْ یَرْجِـعَ، وَ لا لِلْغائِبِ اَنْ یَخْتارَ...
و هیچ کس حق سر پیچی از این موضوع را ندارد. آن کسی که حضور داشته است نمی تواند ازین انتخاب برگردد و آن کسی هم که حضور نداشته نمیتواند حقی برای خود در انتخاب قائل شود.))خطبه 173
اصولا در انتخاب باید افرادی شرکت کنند که از موضوع اطلاع کافی داشته باشند. برای مثال شما برای خرید اتومبیل با کسی مشورت می کنید که در این زمینه تجربه ای داشته است و تشخیص خوب از بد را در این زمینه داشته باشد، پس چطور است که در امری که کمتر موضوعی اهمیت آن را دارا است(حکومت) از تمامی افراد بدون هیچ گونه تمایزی بین آن ها ، درخواست نظر می کنیم؟ مثال قبلی برای اتومبیل بود ولی اگر کمی اهمیّت موضوع بالاتر باشد مثلا اگر مریض باشیم و نیاز به دارو داشته باشیم آیا حساسیّت ما برای انتخاب داروی مناسب همانگونه است؟ یا هر چه اهمیت موضوع بالاترباشد ما حساسیّت بیشتری در تخصّص فرد مورد مشورت به خرج می دهیم؟ در حکومت نیز باید به این صورت باشد. تمام مردم هیچ وقت بر سر یک فرد توافق نمی کنند و از طرفی نیز عامّه فاقد صلاحیت اظهار نظر درباره این امر هستند پس باید اهل آن یعنی متخصصین در این زمینه شخص مورد نظر را انتخاب کنند... و در نوشته قبلی ثابت کردیم که باید فقیه باشد و از آن جایی که بهترین متخصّص در هر رشته ای را متخصّصین همان رشته می شناسند نمایندگان تعیین حاکم نیز باید فقیه باشند.
